Ege 1 yaşında!

Oğlum bir yaşında! Evet, gerçekten göz açıp kapayıncaya kadar geçti zaman ve 12 ayı geride bıraktık. Ne kadar güzel, ne kadar dolu dolu, ne kadar coşkulu, mutlu, huzurlu, ama bir o kadar da yorucu, endişeli geçti… Ama geçti! Başarı ile atlattık bu ilk yılımızı. Kendimizi tebrik ediyorum :)

Bugünlerde...

Ege artık nerdeyse yaşını doldurdu. Aşırı hassasiyetim bir süredir azaldı. Artık ortalıkta gezecek, oyun oynayacak, keşfedecek normal bir bebek O. En mini mini hallerinden kurtuldu. Artık kendi beğenileri, kendi tepkileri var. Olaylara kendi yorumu var. İsteklerini daha güzel ifade edebiliyor. Artık herşeyi ben tahmin etmek zorunda değilim, susadığını, acıktığını, kakasının geldiğini, oyun oynamak istediğini hatta hangi oyunu/oyuncağı oynamak istediğini, gezmek, uyumak ya da yürümek istediğini çok net anlatabiliyor.

Hissetmek ve öpücükler

Üç hafta önce annemler memleketten geldiler. Sözde birkaç gün bizde kalıp yazlığa geçeceklerdi. Ege’nin diş buğdayını yapmak için zaten annemin gelmesini beklemiştim. Memlekette bir belirti için doktora gitmiş, doktor da antibiyotik verip yollamış. İzmir’e geldiğinde hala geçmemişti. Ben de hazır buraya gelmişken, yazlığa geçmeden önce buradaki bir doktora görünmesini istedim. İyi ki istemişim…

Bitti... Emzirmeye elveda

Bitti… Hayatımın en güzel dönemlerinden birine istemeden de olsa elveda demek zorunda kaldım. Yaşadığım enn güzel tecrübelerden biriydi emzirmek. Çok keyif aldığım, çok tatmin olduğum, çok mutlu ve huzurlu hissettiğim bir tecrübe. Hiç hazır olmadığım bir zamanda bitiverdi. Oysa 2 yaşına kadar emzirmeyi istiyordum oğlumu.