Çalışan Anne Sendromu

Başlığa bakıp yanlış anlamayın, sendromu Ege değil ben yaşıyorum! Belki de “Çalışan Annenin Bunalımı” deseydim daha doğru olurdu. İşe başlayalı 2 hafta oldu, hâlâ alışamadım. Ama bence bu hep böyle gidecek, sanırım buna alışılamaz. Ben de bunu kabulleneceğim, ama ne zaman? Allah bilir…

Baştan başlayım. Aralık ayı boyunca oğlumuza iyi bir bakıcı aramakla geçirdik zamanımızı. İyi bakıcıdan kasıt; güvenilir, çocuğumuza gözü gibi bakacak, çok yaşlı olmayan (Ege emeklemeye, yürümeye, koşmaya başladığında sürekli peşinden gidebilecek, çocukla bütün gün oyun oynayabilecek, ağırlaştığında rahatça kucağına alabilecek, “belim ağrıyo fıtığım var kucağıma alamam” demeyecek, ben “şunu şöyle yapın” dediğimde arkamdan “amaan biz kaç çocuk büyüttük o öyle olmaz böyle olur” diye kendi tecrübelerini(!) istemediğim halde bebeğime uygulamayacak, benim isteklerime saygılı), en azından 3 sene boyunca bizimle olmayı kabul edecek (bebeklerde güven çok önemliymiş, 3 yaşa kadar ona bakan kişinin mümkünse değişmemesi gerekiyormuş) ve bütçemizi aşacak ölçüde çok para istemeyen biriydi.

Görüştüklerimden biri hoşuma gitmişti ama 3 yıl konusuna takılmıştık. O yüzden biz de güvenilir olduğuna inandığımız, kendi çocuklarını büyütmüş (hani ‘çocuğum hasta bugün gelmeyim’ ya da ‘çocuğun okuluna gidicem bugün gelemem’ vs demeyecek) bir kişi ile anlaştık. 2 Ocak’ta işe başladı. Fakat 3 Ocak’ta gelmedi! Neymiş, (eşim sabahları benden 2 saat sonra çıkıyor evden, akşam da 1 saat erken geliyor) eşimle evde yalnız kalamazmış kocası çok kıskançmış! Peh! Neyse tek yaptığı bize vakit kaybettirmek oldu, ne diyeyim! Deli danalar gibi bakıcı aradık ve bulamadık. En sonunda ilk hoşumuza giden ama yeni evli olduğu için 1 seneye kadar çocuk isteyen ve bu sebeple bizimle 3 yıl kalamayacak olan kişiyle anlaşmak durumunda kaldık. Genç bir kız, çocukları da çok seviyor, Ege ile de çok iyi anlaştılar. Oğlumu güldürüyorsa tamam zaten.

Ama yine de her kim olursa olsun, içimde hep “benden iyi kimse bakamaz” duygusu var. Gerçi anneme veya kocama bile emanet ettiğimde aynı şeyleri hissediyordum. O yüzden içimi kemiren sesleri mecburen susturup, oğlumu bakıcımıza emanet edip çıkıyorum evden. Çıkıyorum da, sonrasında ne işkenceler çekiyorum, bir ben biliyorum bir Allah!

Oğluşum, kısa süreli yaşadığı pazartesi sendromunu sabah uykusundan sonra atlatıp normal, oyunlu gülmeli hayatına devam ediyor(muş). Ben ise aklım hep evde, gözüm hep telefonda, yedi mi, uyudu mu, bir yerine bir şey olmamıştır inşallah, tv izlemiyordur inşallah, kusmamıştır inşallah, ağladı mı ki, falan diye uzayan bir liste halindeki iç seslerimle boğuşuyorum. Ay birisi “bırak işi koş bebeğinin yanına” dese, o dakika bırakıcam işi! O derece! Tabii bunda yaptığım işe aşık olmamamın da etkisi olabilir, bilemiyorum ;) İşe başlamama 2-3 gün kala durumum çok kötü olmuştu, herşeye gözüm doluyordu, agresifleşmiştim filan, eşimle işi bırakmamın bize avantaj-dezavantajlarını bile masaya yatırdık yani, o derece! Ben bir heyecan yaptım ki, sormayın gitsin! Ama neticede, bebeğim için, onun ilerde güzel kreşlere okullara gidebilmesi için, güzel bir evde oturabilmesi için, istediği şeyleri almamız, istediği kurslara yollayabilmemiz için benim çalışmam gerektiği açıktı. Nalet olsun para gereksinimlerine :( Neyse sonuçta kararımız, bebeğimizin iyiliği için çalışmam yönünde oldu. Bunu kabullenip duruma alışmam lazım. Ama nasıl olacak bu, işte onu hiç bilmiyorum.

Annelik ve babalık gerçekten çok farklı. Babalar ilk günden itibaren bebeği bırakıp işe gidebiliyorlar. Tamam mutlaka onlar da özlüyor ama bizim gibi duygusal travmalar yaşamadıkları çok açık. Ütopik bir dünyada mesela annelere 3 yıl izin verseler (ne bileyim ilk 1 yılı tam ücretli, sonraki 2 yılı yarı ücretli gibi) ve sonrasında da işe dönüş garantisi olsa, kalındığı yerden devam edilse. Türkiye için ütopik bir yaklaşım, ama İskandinav ülkelerinden birinde böyle bir uygulama vardı diye hatırlıyorum, okumuştum bir yerlerde. Aaah ah! Annelik yapmanın kendisi hiç zor gelmiyor da bana, işte bu ayrılıklar çok koyuyor! Keşke kocam milletvekili olaymış :)