Ege'nin hayvan arkadaşları

Ege hayvanları çok seviyor. Her bebek gibi. Bebekler, korku duygusu olmadan doğuyorlar. Korku, sonradan öğrenilen bir duygu. Ülkeye, yöreye, içinde yaşanılan ortama, bazen arkadaşlara ve en önemlisi aileye göre değişebiliyor korkular.

Genelde bir evde anne ya da baba nelerden korkarsa çocuklar da ondan korkuyorlar. Mesela, karanlıktan korkmasın diye bebeğin odasına güçlü gece lambaları takılırsa, bebek ışıkta uyumaya alışacak ve bir süre sonra, bilinç kazanmaya başladığında ışıksız ortam onu rahatsız ederek ağlamasına sebep olacak. Tabii ki zifiri karanlıkta hiçbir şey göremezse, nerede olduğunu anlayamazsa bebek ağlayabilir, bu sizi çağırmak içindir. Ama ışık bile denemeyecek çok loş bir ışık (mesela sokak lambalarının ışığı -ki onu engellememiz zaten çok zor, ancak pencereye siyah çuha falan germek lazım belki de- ya da bizde olduğu gibi klimanın minik led ışığı) olabilir odasında ve gece uyanırsa nerede olduğunu anlamasına yetecektir.

Anne ya da baba hayvanlardan korkarsa, bunu ister bilerek ister bilmeden bebeğine öğretebilir. Kedi köpek sokakta veya bir yakının evinde yaklaştığında bebeği geri çekmek, uzak tutmak, korktuğunu belli etmek, belki de kaçmak, hayvanın ses çıkarmasında ani ve büyük tepkiler vermek, zamanla ona da o hayvandan korkmayı öğretecektir.

Ben hayvanları genel olarak severim. Ama tüylü hayvanlara karşı alerjim var. o yüzden çok fazla haşır neşir olamıyorum. Ayrıca kedi ve köpek gibi hayvanların beni yalamasından da pek hazzetmem. Ama kesinlikle hayvanlardan korkmam ve Ege'nin de korkarak büyümesini istemiyorum. Aslında Ege'nin (yaşı gelince bazı şeylerden kendiliğinden korkmaya başlayacakmış -ölüm korkusu gibi, sanırım 5 yaş civarında-, o zamana kadar bunu benden öğrenmesin) hiçbir saçma şeye korku duymasını istemiyorum.

Bebekliğinden beri Ege'yi sık sık dışarı gezmeye çıkartıyoruz, en çok da sahile gidiyoruz. Orada çok sayıda evcil köpek oluyor, tam da bizim çıktığımız saatlerde. Ege de köpeklere bayılıyor, yanlarına gidince sevinçten havalara uçuyor. Hele de köpekler havlayınca bizimki keyiften dört köşe oluyor, kahkahalar çığlıklara karışıyor. Dilleri dışarda Ege'ye yaklaşınca bizimki elini hayvanın ağzına sokmaya çalışıyor! Ege'nin ayaklarını dizlerini yalayınca ise kahkahadan nefesi kesiliyor.

Son zamanlarda da kedilere ve kuşlara özel ilgi göstermeye başladı. Kedilerin miyavlaması, kendilerini yalamaları gerinmeleri Ege'yi çok güldürüyor. Tabii onlara fazla yaklaşmalarına farkettirmeden izin vermemeye çalışıyorum çünkü sokak kedilerinde türlü hastalıklar olabilir ve kediler köpekler gibi değil, fazla yaklaşınca tırmalayabilirler, ondan sonra hem Ege kedilerden korkabilir -ki hiç istemem bunu-, hem de hastane, aşı peşinde koşmamız gerekir, ki tatsız süreçler.

Kuşlar ise yakın iletişimin doğal olarak pek mümkün olmadığı hayvanlar. Biraz yaklaşınca uçuveriyorlar. Sahilde en çok güvercinler, martılar, kumrular ve kargalar oluyor. Ege hepsine de bayılıyor. Bir ara babası acaba eve kanarya falan mı alsak diyordu. Bir gün Ege'yi bir pet shop'a götürdüm. Orada kafesteki küçük kuşları gösterdim ama Ege hiiç mi hiç ilgilenmedi. Kafasını çevirdi ve sanki o minik kuşlar yokmuş gibi davrandı. Bir kere bile "kuş" demediği gibi hiç heyecan belirtisi de göstermeyince, Ege için eve kuş alma fikri yattı.

Eve köpek alamayınca (alerjimden ötürü ve bakma işi bana kalacağından, kendime bile zar zor zaman buluyorum bir de köpeğe bakmakla uğraşamam doğrusu!) Ege'ye geçen gün İkea'da görüp çok sevdiğimiz bu oyuncağı aldık. Almak zorunda kaldık desek de olur :) Ege öyle çok sevdi, öyle çok gülüp heyecanlandı ki, bize de almak düştü! Ama gerçekten çok güzel, öyle değil mi?