Bu annelik çok garip bir şeymiş. Nefes sesini duysam, burnu mu tıkalı, nefes alamıyor mu, yoksa huzursuz mu uyuyor uyanıyor mu.... bin türlü şey geliyor insanın aklına, yerinden kırk kere kalkıp yatağına gidip bakıyorsun. Bakıyorsun bir şey yok, herşey yolunda, yerine dönüyorsun, sonra yine... Nefes sesi duymasan, bu sefer de acaba yüzünü mü kapattı, nefes alamadı mı, bir şey mi oldu diye yine kalk yerinden, bebeği kontrol et... Her gün, her akşam, her gece hep aynı...
Sonra insan bir de "uyusun da şu işi halledeyim" diye bekliyor, o işi yaparken de kırk kere gelip 'aman uyanmış mı' diye kontrol ediyor. "Uyusun da ben de azıcık uyuyayım" diye gözünün içine bakıyorsun, gözlerin kapanmak üzere, tamam bebek de uyuyor, koyuyorsun yatağına. Bu sefer de o kadar güzel uyuyor ki, onun o güzel yüzünü izlemekten kendini alamıyorsun. Doyamıyorsun bakmaya, güzel dudaklarını, tombik yanaklarını izlemeye. Şükretmeler yetmiyor, bu evladı verdiği için Allaha. İzliyorsun, izlerken bir de farkediyorsun ki yüzünde yayvan bir gülümseme...Şaşkın suratına yerleşmiş öylece, gitmiyor. Bebeğine her baktığında orda olduğunu duyumsuyorsun. Allahım ne güzel bir his bu! Uykusuzsun, salaş kıyafetler içindesin, ne zaman yıkandın belli değil, üstün başın, hatta belki saçların bile kusmuk kokuyor. Ama olsun, yine de bütün mutluluk hormonları toplanmış, seni bombalıyorlar. İnsan, iyi ki doğurmuşum diyor böyle zamanlarda :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder