Sıpacık!

Ege'yle tam bir aydır gündüzleri ayrıyız. Ben işe gidiyorum, o da bakıcı ablasıyla oluyor. Bakıcısına çabuk alıştı, zaten sıcakkanlı bir bebek. Herkesin kucağına gider, herkese güler (pala bıyıklı erkekler hariç, nedense onlardan korkup ağlıyor). Güzel güzel oynuyorlar, şarkılar söylüyorlar, yemek yeme, uyuma ve alt-üst değiştirme harici zamanlarında.

Ben işten gelince de ablasının kucağında bana kocaman gülücükler atıp, heyecanlanıyor. Kucağıma gelmek için kollarını iki yana açıp ayaklarını çırpıyor. Yani iki gün öncesine kadar öyleydi. İki gündür böyle yapmıyor sıpa. İlk gün, gittiğimde yatağındaydı ablası da yanında onunla oynuyordu. Bir bana baktı bir ona, sonra ona gülmeye devam etti ve kollarını açarak onun kucağına gitmek istedi. İkinci gün, ablasının kucağındaydı, bir ona baktı bir bana, sonra ablasına sarılıverdi. Gelmedi kucağıma. Ellerimi uzattım, gel anneye dedim, ı-ıh tık yok!  Boş boş baktı. "Ben burda iyiyim, rahatımı bozma" der gibiydi.

 

Tabii ki bakıcısını sevmesi çok güzel birşey. Benim de hoşuma gidiyor aslında. Sevmemesinden bin kat iyidir onu sevmesi. Demek ki ben yokken güzel vakit geçiriyorlar, burdan bunu anlıyorum. İçim rahat ediyor öyle olunca. Demek ki çok alışmış ona. Ama işte, bu işin ama'sı var. İçim buruluyor. Kucağıma gelmeyince nasıl bozuluyorum, nasıl boğazıma bir yumru oturuyor bilemezsiniz. Aslında bu kadar koyduğunu da düne kadar anlamamıştım. Dün işyerinde bu durumu birisine gülerek anlattım, sıpacık kucağıma gelmedi filan dedim. Gülüştük, arkadaşım ortamdan ayrılınca ben başladım ağlamaya. Demek çok üzülmüş, çok içerlemişim. Başkalarını da sevsin elbette ama en çok beni sevsin, beni her zaman sevsin, her zaman kucağıma gelmek istesin, hep bana sarılmak istesin, beni öpsün istiyorum. Bana ne, istiyorum işte!