Mest

Bebeklerin ve çocukların uyku konusu hiçbir zaman yüzde yüz hallolmaz sanırım. Mutlaka ya düzenleri değiştiğinde, ya hasta olduklarında, ya daha çok ilgiye ihtiyaç duyduklarında anneyle veya babayla uyumak istiyorlar.

Ege de bazen onu yatağına yatırdığımızda tekrar tekrar ağlayıp geri çağırıyor bizi. Yatırıyoruz, tam salona dönünce yine çağırıyor. Eğer üç kereden fazla ağlayarak çağırmışsa, anlıyorum ki, uyumak istemiyor, beni istiyor. İlgimi istiyor. Ona sarılmamı, onu sevmemi istiyor. Alıyorum yatağından, odasında bir kanepe var, ona yatıyoruz yanyana. Başlıyorum saçını, yanaklarını okşamaya. Mest oluyor bizimki. Eğer birkaç saniyeliğine kolum yorulduğu için veya başka birşey için elimi çekersem, o uykulu haliyle bile hemen (el yordamıyla) elimi buluyor ve kafasına götürüyor (okşamaya devam et!). Çok hoşuma gidiyor bu hareketi, devam ediyorum okşamaya. Bir süre sonra da uykusu geliyor ve uyuyor zaten. 

Dün akşam yine aynı şey oldu. Birkaç kez ağlayınca babası gitti yatırmaya ama yatmadı. Öyle olunca ben aldım ve başladım onu sevmeye. Ama gözler cin gibi. Gözlerini kapatsın diye ben de kendi gözlerimi kapattım yüzyüze yatıyoruz. Ben onun saçlarını okşuyorum. Birdenbire yanağımda yumuşacık bir sıcaklık hissettim. Bi baktım, oğlum da benim yanağımı okşuyor. O birkaç saniyelik mutluluk anı hiç bitmesin istedim, hemen tekrar gözlerimi kapattım. O an dünyanın en mutlu insanıydım ben! :)

İşte böyle küçük güzellikler yapıyorsun ve beni mest ediyorsun canım oğlum! İyi ki sen varsın annecim! İyi ki benim oğlum olmaya gelmişsin! Seni canımdan çok seviyorum canımın en içi, birtanem, hayatımın anlamı!

İmza, 

Mest anne :)