Atma Vurma Sendromu

Bizim evde arabalar böyle sürülüyor.

Son zamanlarda hayat bizim için, "Ege dur, Ege yapma, Ege atmak yok, Ege anneye vurmak yok, Ege kimseye vurmak yok, vurmak kötü, atmak yoook!...." şeklinde geçiyor. Eline ne geçerse son gücüyle nereye geleceğine hiç bakmadan fırlatıyor. Biz engelleyebilmişsek veya atılan nesneyi havada yakalayabilmişsek derin bir oh çekiyoruz. Yoksa neresi kırılacak acaba diye bekliyoruz, ki bu bekleme uzun sürmüyor :)

Kaç kere kafama veya vücudumun çeşitli yerlerine darbe aldım bu sebeple. Klasik iki yaş işte, sendromlu modeller. O anda herhangi bir şeye sinirleniyor, ama hiç tahmin edemeyeceğimiz bir şeye, veya sinirlenmesine de gerek yok, o anda canı atmak istiyor, elinde ne varsa o anda fırlatıveriyor. Çoğunlukla bu, oyuncak arabaları oluyor (hani şu metal olanlar). Bir gün televizyonu kıracak veya birinin (ki bu kendi de olabilir pekala) kafasını kıracak diye korkuyoruz. Güzel güzel anlatıyorum, kızıyorum, ilgisini dağıtmaya çalışıyorum, zor kullanıyorum (ellerini tutmak gibi, veya Blogcuanne'de okuduğum üzere, kollarını vücuduna yapışık şekilde sabitlemek için arkasından kollarının üzerinden sıkıca sarılmak gibi) olumlu-olumsuz ne varsa yapıyorum/yapıyoruz. Yok anacım yok, atmaktan fırlatmaktan vazgeçmiyor. O anda elinde veya yakınında fırlatacak bir şey yoksa bile (kime sinirlendiği hiç önemli değil) en yakınında kim varsa ona vuruyor. Eli de pek ağır hani. Yüzüme falan bir şaplak yeyince neye uğradığımı şaşırıyorum, o derece!

Neyse, bunlar da geçecek elbet deyip avunuyoruz. Yani ben avunuyorum. Eşim gayet sinirleniyor ve olmadı bu çocuk, ne yapacağız biz bunu deyip duruyor :) Geçen gün, "Sen nasıl dayanıyorsun, nasıl bu kadar sakin kalabiliyorsun, ben hiç katlanamıyorum Ege'nin bu hallerine ve bu yüzden kendimi çok kötü hissediyorum, ben kötü baba mıyım?" dedi. Eh, kötü baba olduğundan değil elbette ama, erkekler biraz daha tahammülsüz oluyorlar galiba. Ya da yapı meselesi bilemiyorum. Ben onun önünde sonunda iki yaşında sendromlu bir bebe olduğunun HER AN bilincinde oluyorum genelde (%100 olamasam da %98 diyelim), ama eşim bazen karşısında 10 yaşında çocuk varmış da, onun sözünü dinlemiyor bilinçli olarak yaramazlık yapıyormuş gibi davranıyor. Ege'nin hareketlerini kişisel algılıyor bazen. Anlatıyorum, bu yaş bebeleri böyle olur diye. Allahtan, sonra kızının iki yaş sendromlarını da hatırlıyor da, normale dönüyoruz. Tabii normale sadece biz dönüyoruz, Ege aynı yerden devam ediyor :)

Bu akşam hiçbir şey olmamışken, tamamen durduk yerde yani, çıkardı ağzından emziğini fırlattı. Salondaydık ve koltukların üzerindeki duvara çarptı. Yere düştüğünü duydum ama göremedim. Arıyorum arıyorum yok bulamıyorum. Tam da uyku saati. Emziksiz uyumaz. Sinir oldum. Kızdım kendimi tutamayıp, "Nerede Ege emzik? Neden fırlattın? Bak bulamıyorum! Hadi bul nereye fırlattıysan!" Evet komiğim, tamam :) Orasını karıştırmayalım. Ege'ye de epey komik gelmiş olacak ki, ben azarlıyorum sanıyorum, çocuk gülüyor. Kıkır kıkır. Gülme, diye ayrıca bi azarladım. Sustu ama nasıl muzip bakıyor yüzüme. Güya kafasını eğdi suçlu suçlu ama gülmemek için kendini zor tutuyor, öyle bir bakışı var ki! En sonunda ben de dayanamadım, ikimiz birden kahkahayı koyverdik! Güldük güldük öpüştük. Sonra da emziğini buluverdim :) Neyse ki, böyle bir çocuğum var da, azarladım diye vicdan azabı çekmeme gerek kalmıyor sonrasında. Zaten beni takmadığı için :)

Bugünlerde de böyleyiz yani. Bir ara, hafif yüksek perdeden bile çıksa sesim, hemen azarladım sanıp anne anne diye peşimde dolanırdı, yüzü düşer ağlamaklı olurdu, şimdi de tersine lakayt! Ah bu çocuklar, iyi ki varlar öyle değil mi? Onlar olmasa, hayat çekilebilir miydi bizler için? Hele de bunca gündelik sıkıntıyla uğraşırken, hele de böyle bir ülkede yaşarken?...