Çalışan Anne Sendromu vol.4

Bazen anne-çocuk bloglarında “bebeğine en iyi anne bakar” temalı yazılar okuyorum. Kimisi bir uzmanın bir kitabından alıntılıyor, kimisi kendi durumunu kendi fikirlerini yazıp, “ona benim gibi kimse bakamazdı, o yüzden çalışmıyorum kendim bakıyorum/işimi bıraktım bebeğimi kendim büyütebilmek için” gibi laflar ediyorlar.

Bunları yazanlar, sanki bu bir tercihmiş gibi bahsediyorlar ve bu tercihi yapmayanları sanki alt metinde hor görüyorlar. “Bebeğinizin size ihtiyacı var, oysaki siz kariyer peşinde, para peşinde koşuyorsunuz” demeye getiriyorlar. “Biz bebeğimiz için en iyisini yapıyoruz, ama siz yapmıyorsunuz” ima ediyorlar.

Bir yere kadar bunu bir tercih olarak görebiliriz. Ama bu tercihin ucunda da yine aslında çocuğu düşünmek yatıyor. Yani, ben mesela, çalışmasam ve çocuğuma kendim bakmak için işten ayrılsam, evimize girecek para bizi geçindirmeye, kiramızı ödeyip, karnımızı doyurup sırtımızı giydirmeye yeter. Ama o kadar. Günümüz Türkiye şartlarında, benim ve eşimin aldığı kadar iyi bir eğitimi (ikimizde ilkokuldan üniversiteye devlet okullarında okuduk) devlet okullarından maalesef alamayacağı için göndermek istediğimiz özel okulun ücretini karşılamaya yetmez. Dolayısıyla benimki, kariyer hırsı nedeniyle bencilce yapılmış bir tercih değil (ki öyle olsa da bu çok normal ve olabilir, çünkü onun da çocuğa başka etkileri oluyor (mutlu anne=mutlu çocuk gibi), bu tercihi yapan anneleri ben kınamıyorum kesinlikle) ama benimki öyle değil işte. Benimki bir nevi zorunluluk. 5 yıl sonra okula başladığında onu iyi eğitim veren bir okula gönderemezsek bundan dolayı duyacağım vicdan azabı, şimdi çocuğuma kendim bakamadığım, günün 12 saati (uyanık olduğu 9 saati) boyunca özbakımını ben yapamadığım için duyduğum vicdan azabından az olmayacak. Ben sadece seçim yaptım evet, vicdan azaplarından birini tercih ettim. Keşke maddi durumumuz daha iyi olsaydı da, evimiz kendimizin olsaydı, ailelerimizden borç devralmak yerine kira geliri devralsaydık falan ne bileyim, ya da bakıcı tutup maaşımızdan yekünce bir miktarı ona vermektense annelerimiz Ege’ye bakabiliyor olsaydı…. vs vs bir sürü şey farklı olsaydı, o zaman ben istemez miydim çocuğuma ona göre bir yaşam kurayım?

Çocuğa özellikle ilk 3 yıl annenin bakması gerektiği, öyle olursa çocuğun anneye güvenli bağlandığı, tüm özbakım işlerini annenin yapması gerektiği….evet araştırma sonuçları, uzmanlar böyle diyor olabilir, doğrusu da bu olabilir. Hatta bence hemen hemen çoğu annenin de yapmak istediği, içinden gelen bu olabilir. Ama çoğu için mümkün değil işte bu! Neden insanlar canımızı acıtmaya çalışıyorlar? Neden her seferinde bu tip yazılarla bizi ağlatıyorlar, kalbimize bin tonluk yükler yüklüyorlar? Neden içimizi ezip ezip bizden geriye bir şey bırakmıyorlar?

Her seferinde düşünüyorum, bakıcımız da benim gibi iyi bakıyor mu Ege’ye, benim kadar güzel seviyor mu, acaba çocuk kendini eksik hissediyor mu, gün içinde yokluğumu farkediyor mu, beni özlüyor mu?..... Bu sorular hiç bitmiyor. Oğlum, ben çalıştığım için, benden uzak büyüdüğü için gündüzleri, eksik kalıyor mudur acaba? Sabahları bırakıp gittiğimde ağlamaya başladı artık. Ben onun ağladığını duya duya, ona sırtımı dönerek koşarcasına çıkıyorum evden. Normalde o ağlarken asla öyle yatağına bırakıp arkamı dönüp gitmem. O ağlıyor, ben ağlıyorum. Kalbimi hakikaten evde bırakarak gidiyorum işe. İşkence gibi geliyor ama yapıyorum bunu. Her sabah, ‘ne olurdu evde olsaydım, ne olurdu çalışmasaydım’ diye içten içten ağlıyorum. Ama işte sırf daha iyi bir eğitim alabilsin, güzel tatillere gidebilsin, istediği kurslara gidebilsin diye düşünüyorum. Yoksa benim evde oturmakla ilgili hiçbir sıkıntım olmaz. Hiç de sıkılmam. Gayet de üretken olabilirim, evde yapacak çok şey bulurum ben. Hatta belki evden çalışabilirim bile ama gelirim, şimdikine ulaşmaz. Ulaşsa bile şimdikinden daha çok çalışmam gerekir ki o zaman işi bırakmamın bir anlamı kalmaz. Bırakmamın anlamı zaten oğluma daha çok daha çok zaman ayırmak. Onunla birebir her anını yaşamak. O yüzden, evden çalışırsam, bu sadece üretken olmak için, kendimi işe yarar ve iyi hissetmek için olur, hobi gibi olur. Gerçi zaten sadece oğluma bakmak, onu büyütmek de bence beni işe yarar bir insan yapar ve öyle hissettirir ama bir de koca kişisinin nasıl gördüğü önemli. Erkekler, işten para kazanmayan kadınları hiçbir işe yaramaz, boş oturanın boş kalfası sanıyorlar ve hor görüyorlar. Kadınlara saygılarını yitiriyorlar. Bu da ilişkileri olumsuz etkiliyor. Böyle olmasını hiç istemem. Belki, en azından emeklilik hakkedene kadar –emekli maaşını ölürken filan hakedicem bu yasalara göre ama olsun, günümü tamamlayana kadar hiç değilse- çalışıp, sonra bırakabilirim. O günlerin hayalleriyle yaşıyorum. Oğlumu düşünüyorum. Onu özlüyorum. Onu her gün özlüyorum ve ağlıyorum.