Çalışan Anne Sendromu-2

Gerçekten çalışan anne olmak çok zormuş. Hele de benim koşullarımda. Gerçi biliyorum, benden çok çok daha zor koşullarda çalışan anneler var. Ama yine de herkes kendi çektiğini bilirmiş.

Sabah Ege’den önce uyanıp onun öğlen yemeğinin temelini hazırlıyorum. Pişirmeye hazır hale getirip bırakıyorum bakıcıya. Kahvaltısını bakıcı hazırlıyor Allahtan. Kendime kahvaltı hazırlıyorum. Akşamdan kalan ufak tefek işleri hallediyorum. Sonra Ege uyanıyor, onu emziriyorum. Giyinip çıkıyorum. Daha önce bir kez üzerime kusuverdi, servise geç kalmayım diye koştura koştura kıyafet değişmekle uğraştım. O yüzden artık emzirip sevdikten oynaştıktan sonra üzerimi giyiyorum. 

İşte koştur koştur, kimseyle beş dakikaya muhabbet etmeye vakit yok, çünkü her “mola” hakkımı sabah bir kez öğleden sonra bir kez süt sağmaya gitmek için saklıyorum. Bir de öğlen aralarında bile, yemekten sonra koşa koşa gelip yine süt sağmaya gidiyorum. Bütün iş harici vaktim süt odasında geçiyor.

Allahtan şirkette, yönetim katında kullanılmayan bir oda var. Mobilyalı, rahat koltukları var. Yönetim katında olduğu için de sürekli temizleniyor. Süt sağmaya oraya gidiyorum. Çay ocağında da hep kadınlar çalıştığı için sağdığım sütleri içini göstermeyen bir poşetle onların buzdolabına koyuyorum, kimse bir şey demiyor. Bu konuda şanslıyım.

Eve geliyorum akşam 18.40 gibi. Ege’yle hasret gideriyoruz. O dakikadan itibaren yatana kadar hep kucağımda. Bol bol öpüyorum kokluyorum. Bir yandan eğer yiyecek bir şey yoksa bişeyler hazırlamaya çalışıyorum. Hazırda varsa (ki pek nadir hazırda bir şey oluyor) bir yandan Ege’yle oynarken bir yandan yemek yiyorum. Ege’yi 19.30 gibi emzirip uyutmak üzere odasına geçiyorum. Dalması biraz uzun sürüyor, o yüzden iyice dalmadan yatağına bırakamıyorum. Eskiden o emerken ben bilgisayarda yazı yazabiliyor, internette gezinebiliyordum. Şimdi dikkati dağılıyor, büyüdü ya artık, bilgisayardı, telefondu gibi şeyler ilgisini çekiyor. Eline, ağzına almak istiyor. O yüzden emzirirken de bir şey yapamıyorum. Sonra 20.15 gibi onu yatırıp yemek yemediysem yemek yiyorum. Pompaları, biberonları yıka, sterilize et, yarına ekmek, yoğurt yap (bir gün ekmek, bir gün yoğurt yapıyorum, ikisini de iki gün yetecek kadar yapıyorum ki hergün hergün uğraşmayım), yemek yap, bulaşıkları topla, çamaşır yıka as, kuruyanları topla…Gece yatmadan Ege uyanırsa onu emzir, uyanmazsa sütünü sağ, yine pompaları yıka. 

Herşey bittiğinde haşatım çıkmış vaziyette koltukta ya da gidebildiysem yatakta resmen “sızıyorum”. Şikayet ettiğimden değil, yine olsa yine doğururdum, yine anne olmak isterdim. Ama annelik zor vesselam.