Sekizinci Ay

Oğlumun sekiz ayı doldu. Artık yarı yaşını epey geçtik, sadece dört ay kaldı doğum gününe. Çok heyecanlıyım, düşündükçe heyecanlanıyorum. Oğlumu doğuralı bir yıl olacak! Hayatımda yaptığım en güzel şey :)

 

Bu ay Ege yeni gelişmeler gösterdi. Öncelikle adına dönüp bakmaya başladı. Bilmiyorum geç mi kaldı bu konuda ama daha önce yırtınsak da, şarkılı türkülü söylesek de adına bakmıyordu. Bu ay özellikle ben, babası veya bakıcısı seslenirsek mutlaka bakıyor. Hatta emzirirken bile, babası Ege dediğinde memeyi bırakıp ona bakıyor, “ne var, ne istiyosun?” gibisinden, hafif de asabi olarak :)

 

Acıkınca arızaya bağlama durumu aynen devam. Canımıza okuyor azcık vaktini kaçırsak. O yüzden dışarı çıkarken bile (kısa süreli yürüyüşler hariç) yanımda en az 2 çeşit mamayla çıkıyorum. Aslında 3, bir de ben varım :) Çok çok yiyen bir bebek değil, az da yese, onun derdi acıktığı an yemek. Beklemeye tahammülü yok sıpamın :)

 

Yedikleri çeşitlendi. Her yeni verdiğimiz yemekte önce ağzına verdiğimiz şeyi diliyle bi yoklayıp yüzünü ekşitiyor “Ne verdiniz len bana? Bunu bilmiyorum ben, bu yeni bişey” der gibi :) Ama o ilk lokmayı yutunca devamını gülerek yiyor. Yalnız, meyve konusunda gerileme kaydettik. Bütün çocuklar sebze sevmez, bizimki meyveye burun kıvırır oldu. Ancak yoğurtla ya da pekmezle karıştırırsak yedirebiliyoruz. Özellikle ilk başlarda çok sevdiği elmayı şimdilerde hiiiç yemek istemiyor.

 

Bunların üzerine, geçen aydan bu yana fiziksel gelişmelerimizi de yazmadan geçmeyim. Kilosu 440 gram artmış, boyu da 1,5 cm uzamış. Doktor iyi gittiğimizi söyledi.

 

Ayaklarına aşırı derecede ilgi gösteriyor bu sıralarda. Ayaklar sürekli ya elinde ya ağzında. Eğilip eğilip ayaklarını tutmaya çalışıyor, yatar pozisyondaysa ayaklarını havaya kaldırıp yakalamaya çalışıyor. Bir de benim en sevdiğim şey, akşam iş dönüşümde beni kapıda görünce heyecandan sevinçten o minik ayaklarını çırpıyor. Bileklerinden çeviriyor tam tur, balet hareketi kıvamında. Öyle zamanlarda ben de o minik kıvrılan ayakları yakalayıp yiyorum :)

Hâlâ diş yok. Emekleme de yok. Yuvarlanarak istediği yere ulaşıyor, tamamen yuvarlanarak ilerliyor diyebilirim. Poposundan veya koltukaltlarından destek verdiğimizde, sallanarak da olsa ayakta durabiliyor ve buna bayılıyor. Karnımdayken de ayaklarını sıkça bisiklet sürer gibi çevirip karnıma tekmeler atardı, şimdi de havaya kaldırdığımızda ayaklarını aynı şekilde çok hızlı bisiklet sürer gibi çeviriyor. Yere değdirdiğimizde ise sanki koşuyor gibi oluyor. Biz gülüp alkışlayınca onun da bir hoşuna gidiyor ki sormayın!

Yavaş yavaş emziğe alıştı. Emziğe alışmasını ben istedim açıkçası. Uykuya dalmasını kolaylaştırsın diye. Çünkü aksi halde emzik niyetine beni kullanıyordu ve meme uçlarım yeniden çatlamaya başlamıştı. Ayrıca saatlerce uyuması için kucağımda memede durması beni zorluyordu. İşe başladığımdan beri uykusuzluk arttı tabii. Neyse şimdi sadece uykudan önce emziği veriyorum, o da dalar dalmaz ağzından atıyor neyse ki.

Ce-ee oyununu hala çok seviyor ve kahkahalarla gülüyor. Salıncakta sallanmaya, babasının onu havaya atıp tutmasına ve kucağımızda uçak olmaya bayılıyor.

Bu ay yabancılama da başladı. Bu aya kadar tanısın tanımasın herkese gülücükler saçar, yabancıların kucağında gayet rahat dururdu. Şimdi doktorumuz ve sağlık ocağı doktoru&hemşiresi dahil olmak üzere pek çok kişiyi yabancılayıp onu sevenlere ağladı. Ama yine de genel hatlarıyla sevecen ve sosyal bir bebek diyebilirim.

Son olarak, sekizinci ayda uyku konusunda gelişmeler kaydettik. Ama onu da ilerleyen günlerde uyku başlıklı bir yazıda yazacağım için burada yazmıyorum. Bizden şimdilik bu kadar!