Benim canımın içi oğlum, epeydir güzel güzel iki koluyla boynuma sıkıca sarılıyordu. Nasıl bir mutluluk, nasıl bir huzur, olmaz böyle bir şey! Alıp içime sokasım geliyor tekrar. Açıcam kalbimi orta yerinden, hoop oğlum içimde :)
Bazen mümkün olsa keşke diyorum böyle bir şey. Hem sonsuza kadar içimde, yüreciğimde taşırım oğluşumu, hem de yine karnımdaymışçasına koruyabilirim onu. Eh tabii mümkün değil, anne olunca insan manyaklaşıyor mu ne? :)
Neyse, konuma döneyim. Oğluşuma kucağımdayken "sarıl anneye" deyince nasıl da güzel iki koluyla sıkı sıkı sarılıyordu. İki gündür bir de iki eliyle kafamdan (saçlarımdan, boynumdan, yanaklarımdan artık eline neresi denk gelirse) sıkıca tutup hop öpüveriyor beni. Aslında şöyle oluyor, ağzını açıyor, dudaklarını yanağıma, çeneme filan yapıştırıyor. Bazen azıcık yalıyor da tabii :) Ama onun öpücüğü de böyle! İçim eriyor! Canımın içi oğlum! Ben de seni çoook seviyorum canım oğlum, hayatımın aşkı!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder