Anneye evde mutluluk var mı?

Aslında günün birkaç saati (böyle şimdiki gibi 12 saati değil elbette), evden uzaklaşıp çalışmakla ilgili bir derdim yok. Hatta bayağı da iyi gelir. İsteğim arzum da o yönde zaten. Ama mesela, beni hiç ilgilendirmeyen finansal verilerle değil de, beni mutlu eden şeylerle ilgili çalışmak istiyorum ben.

Yazılar hazırlayım, araştırmalar yapayım, sonra bitki çayımı alıp geçeyim bilgisayar karşısına, konuya yoğunlaşıp başlayım yazmaya. Eğitim notları toparlayım, sunum hazırlayım ya da ne bileyim, kitapçık gibi notlar hazırlayım. Hobi elişleri yapayım, onları göstereyim insanlara, öğreteyim. Ben de onlardan öğreneyim. Yeni şeyler keşfedeyim. İnsanları hayatlarını okuyum öğreneyim, dinleyim onları, değişik deneyimler öğreneyim, belki benim hayatıma uygulanabilecek bir şeyler bularak belki de başkalarının hayatlarına dokunabilecek şeyler bularak değerlendireyim bu deneyimleri. Kendi deneyimlerimi anlatayım. İnsanlara yardım edeyim. Çocukların elini tutayım. Onlarla eğlenelim, gülelim, oynayalım. Sanatla ilgileneyim. Müzelere, sergilere gideyim. Tiyatrolara gideyim. Tiyatro haftasını hiç kaçırmayım, mesela. Sinemaya gideyim. Fotoğraf çekeyim.

Tabii evde de serbest zamanım olsun isterim. Yemek yapayım güzelce, gönlümce. Değişik tarifler deneyim, zahmetli tarifler, pratik tarifler. Kendim yemek uydurayım, ki bazen uydurduğum yemekler çok güzel oluyor ama not alamadığım için bir daha hatırlayıp yapamıyorum, öylece kalıyor. Yaptığım uydurma yemekleri defterime kaydedeyim. Tabii önce güzel bir tarif defteri alayım kendime :)

Benim derdim, evden 12 saatliğine uzaklaşmak, haftanın 5 günü. Bu bana çok dokunuyor. Oğlumun ihtiyacı olan bir anda evde olamamak, işyerinde olsam bile kısa bir zamanda ona ulaşamayacak olmak, benim asıl derdim. Bakıcı, 2 saatliğine hastaneye gittiğinde, her seferinde çocuk n'olacak diye kriz havası hissetmemek. Yüreğimin daralmaması, sıkışmaması benim derdim. Okula başladığında, alışana kadar ya da her istediğinde benim onu bırakamayacak olmam, benim derdim. Yanında olup, elini tutup "okulun bitince, benim de işim bitince, yani akşama, gelip seni alacağım bitanem" diyemeyecek olmak. Her sabah o uyurken çıkmak evden. Akşamları da uyumadan önce 2-2,5 saat görebilmek yalnızca. Ben doğurdum, bakıcı büyütüyor. Benim bebeğimi başkaları, yedi kat eller, benden çok görüyor. Benim derdim bu işte! 

Yine çalışsam tamam, -zaten isteğim de bu- ama günün 3-4 saati, bilemedin 5 saati çalışsam. Kalan zamanımı çocuğuma, kendime ayırabilsem. Ama bunun handikapı da, aynı parayı kazanabileceğim bir iş bulabilmekte, aksi halde Ege'ye şimdiki yaşam koşullarını nasıl sağlarım? Onun geleceği için yapabileceğim, elimden gelebilecek bir şey varken, nasıl olur da bunu yapmam? Yok o da olmaz. Bir derdim de bu işte, evet, okul. Onu özel okula şu anki koşullarda gönderebilecekken, günde 3-4 saat çalışarak kazanacağım parayla gönderebilmem çok şüpheli. İşte bir yandan da bu konunun ağır vicdan azabı var içimde. 

Ne öyle oluyor, ne böyle. Doluya koyuyorum almıyor, boşa koyuyorum dolmuyor. Olmuyor, yapamıyorum. Kendime bir çare bulamıyorum. Sıkışıp duruyorum kendi içimde. Sürekli "Ege için, Ege'nin iyiliği için" diyip duruyorum içimden, kendimi ikna etmeye çalışıyorum. maalesef onu da başaramıyorum. Öyle bir araftayım ki, o kadar olur!