İmdaaat! Biri buna dur desin!

Evdeki kardeş kıskançlığı sendromları aynen devam ediyor. Fakat umarım havada uçuşan kelimeler, bebeğimin hafızasında bir şekilde yer etmez. Sahi bebekler söylenen negatif şeyleri anlarlar mı?

 

Çocuklara küçükken takılan lakaplar, psikolojisini olumsuz etkiler, kişiliğini oluştururken negatif rol oynarmış. Evet bu çok mantıklı, ama bebekler de kendilerine söylenen negatif kelimeleri (olumlu ve sevimli bir yüz ifadesiyle, gülerek söylenmiş olsa bile) anlıyorlar mıdır acaba? Bence anlıyorlardır. Bir yerde anladıklarına dair bir yazı okumuştum. Tabii bir de o kadar hızlı büyüyorlar ki, ne zaman bizi anladıklarını, konuşmaya başladıklarını ve biz farketmeden zamanın geçtiğini anlamayız bile. O yüzden "tamam anlamaya başlayınca söylemeyiz kötü bir şey" diyemeyiz bence. Dememeliyiz.

 

Bunca girizgahı neden mi yaptım? Bizim evde bunların hepsi var maalesef ve bu beni son derece üzüyor. Babası, büyük küçüğü kıskanmasın diye habire "gördüğüm en çirkin popo", "gördüğüm en şapşal surat", "amma biçimsiz kafa bu" gibi gibi negatif cümleler sarfediyor oğluma. Abla hemen soruyor "Peki ben nasıldım baba?", cevabı tabii ki "sen çok güzeldin, prenses gibiydin kızım". Bunu duyan abla derin bir oh çekiyor yüzünde kocaman bir gülümsemeyle. Ablası kıskanmasın diye, olan benim bebeğime oluyor. Doğru olmadığını bilsem bile, bu saçma laflar nasıl gücüme gidiyor anlatamam. İşin kötüsü de, ablamız bu cümleleri ağzına sakız yaptı. İkide bir söylüyor bebeğe. Ya bebeğimin aklına yer ederse? Ya büyüyüp de aklı erdiği zamanlar geldiğinde söylemeye devam ederse çirkinsin vs diye? İçim daralıyor resmen.

 

Bunlarla sınırlı da değil maalesef negatif cümleler. Eşim, ben ne zaman Ege'nin yanından kalksam "oğlum annen kaçtı, gelmiycekmiş, süt içemiycen artık, çay vercem sana" gibisinden şakalar yapıyor. İlk başlarda anladığından mıydı hissetti mi yoksa tesadüf mü bilmiyorum, babası böyle söyler söylemez başlıyordu ağlamaya. Nasıl koşup kucağıma aldığımı bilemiyordum. Ama şimdi artık ağlamıyor neyse ki. Babasının bu şakayı yaptığını gören ablamız da, son zamanlarda kendi yorumunu kattı buna. İkide bir bebeğe (bana sarılarak) "bu benim, senin değil, aldım onu senden artık benim, sana süt vermiycek" diyor. Beni de kıskanmaya başladı bebekten...

Ayrıca bebeğin eşyalarını kullanma da had safhada devam ediyor. Ege'ye bile artık küçük gelmeye başlamış olan bir battaniyesi var, onu çeke çeke üstüne örtmeye çalışmalar mı dersiniz, bebeğin resimli kitaplarıyla oynamalar mı, at kılından olan minik saç fırçasını kullanmalar mı,  artık bebekli bir evde neler olur aklınıza ne geliyorsa kullanıyor/kullanmaya çalışıyor.

Nisan benim çocuğum değilken böyle yapıyor. İki çocuklu anneler, siz ne yapıyorsunuz küçüğün psikolojisinin bozulmaması için? Büyük çocuk elbette ki kıskanacak, bu çok normal. Biz bunu en aza indirgemek için elimizden geleni yapıyor olsak da kıskanıyor zaten. Ama bu esnada küçüğü nasıl koruyorsunuz? Küçüğün büyüğü kıskanmaya başladığı zamanlarda büyük iyice büyümüş olacağı için (aralarında neredeyse 10 yaş var) aklı eriyor olacak ve "benim oğlum çok yakışıklı ablası çirkin" vs gibi saçma laflar edilse bile, bu büyük çocuğun psikolojisini etkilemez diye düşünüyorum, nasıl olsa bilir bunun küçüğü susturmak için söylendiğini. (Zaten böyle saçma bir şey söylenmez de, yani ben söylemem, ama babası hakkında bir şey diyemiyorum) Her neyse, yani büyüğü korumak çok daha kolay geliyor bana sanki. Ama ya küçük için ne yapacağız? Off ne çetrefilli işler bunlar. Çocuk büyütmek pek zor işmiş vesselam....