Benim anneliğim

Anneliğimin bir yılı geride kaldı. Bu bir senede çok şey öğrendim, çok fazla güzel şey ve çok fazla yorucu şey yaşadım. Aslında anneliğe son 1 yılda başladım demek doğru olmaz, hamileliğimi öğrendiğim andan itibaren anne sayılırım. Çünkü herşey o zaman başladı…

Hamileliği heves ve heyecanla hatta sabırsızlıkla bekliyordum. Ama daha hamilelikten önce, kendimi her türlü sonuca hazırlamak adına sakin olmam gerektiğini öğrendim. Zaten bu annelik serüvenim boyunca öğrendiğim en büyük şey sanırım, sakin, sabırlı olmak. Yani çok öncesinde başlamıştı aslında annelik, beynimde başlamıştı. Anneliğini beğendiğim anneleri izleme, gözlemleme, neyi neden yaptıklarını anlamaya çalışma, anlayamadığında sorma, öğrenmeye sonsuz bir açlık, hamilelik, annelik kitapları, bloglar…. “Aman canım ne olacak, her doğan büyüyor işte bir şekilde, hepimiz öyle böyle büyümüşüz abartacak ne var ki” diye düşünenler olabilir, onlara da saygı duyarım ve hak da veririm aslında ama ne yapayım, bu da benim yapım. Ben böyle biriyim. İlla önceden hazırlıklı olmak isterim elimden geldiğince. Elimden gelmeyen bir şey olursa o zaman akışına bırakırım ancak.

Her zaman, bir konu hakkında içim rahat oluncaya kadar okuyup bilgilenmek isterim. Yanına da mutlaka tecrübe eklemek isterim ki, teorik bilginin kısırlığı tamamlansın zihnimde. Tabii ki bir de herşeyi kendi mantık süzgecimden geçiririm. Mantığıma yatmazsa, hangi uzman söylerse söylesin, körü körüne inanmam. Başka başka uzmanlardan araştırırım konuyu.

Böyle olunca sanki çok kısıtlı, çok sıkıcı, hayatı kendine dar eden bir anneymiş gibi bir izlenim vermiş olabilirim ama değil. Böyle kendimi çok daha özgüvenli hissediyorum bebeğime karşı. İçim rahat oluyor. Kendimden emin olunca, hem kimsenin anneliğim ve bebeğim hakkında bir şey söylemesine üzülmüyorum, hem de yakın çevrem de bana daha çok inanıp güveniyorlar, yapıyorsa bir bildiği vardır, diyorlar. Böylece, bebeğime karşı benim kurallarımın dışına rahat rahat çıkamıyorlar. En azından sormadan hareket etmiyorlar.

Bu geçen 2 seneyi sevdim, anneliği sevdim. Ege'nin annesi olmayı çook sevdim :) Elbette zorlukları var ve bazen insan isyan edebiliyor, sıkılıp bunalabiliyor. Ama onlar da başka yazının konusu olsun ;)