Dokuzuncu Ay

Ege’nin dokuzuncu ayı bitti. Dile kolay. Çarçabuk geçiverdi dokuz ay. Oğlum büyüdü, kocaman oldu. Emzirirken kucağıma sığmıyor artık. Eve ilk geldiğimiz günleri hatırlıyorum. Tüm boyu benim kucağım kadardı, tek kolumla tutabiliyordum rahatça. Hatta mecbur kaldığımda, o emerken tek kolumla onu taşıyor, diğer elimle kendime su koyuyor yemek yiyor veya bilumum işler yapabiliyordum. Şimdi iki elimle bile zor taşıyorum. Maşallah oğluma! :) 

Kilo alımı son aylarda tabii ki azaldı. Bu normal, her ay 1 kg alacak değil elbette. Ama sağlıklı bir gidişatı var, doktorumuz da beğeniyor. Yaklaşık 300 gram kadar daha almış geçen aya göre. Boyu uzamamış ama olsun. Keyfimiz yerinde şükür! 

Saçları epey uzadı. İlk zamanlar zaten az olan saçları, konakları gitsin diye hergün tarayınca iyice dökülmüştü. Bir ara neredeyse kel gibiydi. Sonra uzadı. İpek gibi yumuşacık mis gibi saçları var. Önleri o kadar uzadı ki, geçen gün banyo yaptırırken ıslanınca neredeyse gözüne girecekti. Kıyabilsem, önleri biraz kırpmanın zamanı gelmiş demek ki.

 

Çok hareketli. Çok meraklı. Kıpır kıpır. Babasının deyimiyle "kucağımızda 10 kiloluk bir ahtapot taşır gibi" taşıyoruz Ege'yi, ya da taşımaya çalışıyoruz diyelim. Kucağımızdayken bile kendi etrafında fır dönüyor.  Kulağımızı çekiyor, saçımıza yapışıyor, burnumuza ağzımıza parmağını sokuyor. Emeklemiyor hala ama kendi etrafında dönerek son hız istediği yere ilerleyebiliyor. Özellikle de kablolara bayılıyor. Yerde bir kablo görsün, hah Ege orada! Tabii ki yalnız bırakmıyoruz ve güvenlik önlemlerini alıyoruz.

 

Dizlerinin üstünde koltuk kenarına tutunarak kalkabiliyor ve buna bayılıyor. Birkaç kere de tabii ki benim kontrolümde koltuktan aşağı indi! Bir keresinde hiç dokunmadım, popo üstü yumuşak iniş yaptı valla, yandığımın resmidir.

 

Kakasını beze yapmayı pek de sevmiyor. Genelde bezini açtıktan sonra yapıyor. Ben bacaklarını kaldırmışken (eh bağırsaklarına da bu pozisyon yardım etmiş oluyor tabii) fırsatı kaçırmıyor. Ben de bundan cesaret alarak, lazımlığa oturtuyorum ara ara. Henüz oraya hiç yapmadı ama olsun. Alışsın. Hem oturmayı da seviyor. Ben de kıyafetli de olsa ara sıra oturtuyorum.

 

Hala kitaplarını çok seviyor. Yeni yeni kitaplar almış olmama rağmen favori kitabı, ona ilk aldığım "Bebeğimin İlk Kelimeleri" kitabı. Sayfaları da kalın olduğu için yırtılmıyor, Ege de kolayca istediği gibi sayfalarını tutup çevirebiliyor.

 

Bu ay öğrendiği şeylerden biri de kağıt yırtmak. Koyuyoruz önüne renkli kağıtları (gazete veya eski dergileri), ooh başlıyor keyifle yırtmaya. Çıkan sese bayılıyor. O mini minicik parmaklarıyla tutup itina ile kağıtların ucundan çekiyor.

 

Yemekle arası fena değil. Yeni denediği her şeye temkinli yaklaşıyor ama sonra yedikçe alışıyor canım oğlum. Umarım hep böyle gider. Yemeyen çocuk çok zor, tahmin edebiliyorum. Bu ay menüsüne doktorumuz balık da ekledi. İlk denememiz başarılı sayılır. Ama sadece tattı, tamamen karnını doyurmadı şimdilik. Ara sıra da ayaklarını tatmayı (!) seviyor bıdık :)

 

Önümüzdeki ay hayatının ilk büyük yolculuğuna çıkacak, teyzesinin yanına gideceğiz. Bakalım ne maceralar bizi bekliyor. Bizden şimdilik bu kadaaar! :)