...

Aslında yazacak çok şey var. Ama içimden pek yazmak gelmedi. Soma faciasından sonra insanın yemekti uykuydu bebekti yazacak yüzü olmuyor. Ama bir yandan da hayat devam ediyor. Geride kalan herkes için, hayat bir şekilde devam ediyor. Umut devam ediyor. Çünkü umut, bir çeşit refleks. İnsan doğasında bulunan, bilinçaltımızda olan bir dürtü belki de. Umutsuz olunca insan, yaşayamaz. Gerçek anlamda yaşayamaz. O yüzden, ne kadar üzülsek de, kahrolsak da, kızsak öfkeden kudursak da, umutla yaşamaya devam ediyoruz. Çünkü bizler için hayat devam ediyor.

Oğluma not: Canım oğlum. 13 Mayıs 2014 tarihinde, Soma’da, gereken önlemler yeterince alınmadığı, önemli güvenlik kurallarına uyulmadığı, sorumlular sorumluluklarını yerine getirmediği için yaşanan maden kazası faciasında 301 can gitti. Oğlum, dünyada en önemli şey insanken, insan hayatını hiçbir öncelik sıralamasına koymayan şerefsizler yüzünden çocuklar babasız, analar oğulsuz, kadınlar eşsiz, kardeşler kardeşsiz kaldılar. Pisi pisine, bir hiç uğruna. Bunu unutmayacağız, katillerin hesap vermesini isteyeceğiz. Senin büyüdüğün ülkede, son hatırladığımız facianın bu olmasını umut ediyorum. Büyüyünce, bu ülkenin daha güzel bir ülke olacağını hayal ediyorum. Ama herşeye rağmen bu ülke bizim, ülkeni sev yavrum.