Bu hafta yemek yapma yetimi tamamen kaybetmiş oldum. Artık kesinlikle mutfağa giremiyorum. Hatta işten dönerken apartmandaki yemek kokuları midemi acayip bulandırıyor, eve vardığımda midem allak bullak bir halde kendimi koltuğa zor atıyorum. Pazar günü kayınvalidemlere gitmiştik ve biraz zeytinyağlı yemek vermişti allahtan, onlarla birkaç gün idare ettik. Yine de akşamları aç sayılırım, kokmayan yemekleri bile birkaç lokma ancak yiyebiliyorum. Allahtan gündüzleri daha iyiyim de, gıdamı kahvaltı ve öğle yemeklerinde alabiliyorum. Her sabah kahvaltıda yumurtamı, peynirimi yiyorum, sütümü içiyorum. Öğlenleri bir kase yoğurdumu yiyorum.
Doktorumuz bu haftaki randevumuzda, herşeyin yolunda olduğunu söyleyip benden bir dizi test istedi. Annede 9 ay bu bebeği taşıyabilecek yetenek var mıymış, yoksa dikkat etmemizi gerektirecek problemler var mıymış, onları kontrol etmek istiyor. Miniğimiz ise büyümüş, tam 2,56 cm! Artık kaju fıstığından bile büyük :) 8+4. günde görmüş olmasına rağmen "9.hafta ile uyumlu boyutlarda" dedi. 3 gün erken büyümüş bizim bebiş. Kocacım buna güldü ama bence 3 gün, onun hayatında çook büyük bir zaman dilimi. Henüz yaklaşık 40 günlük filan olduğunu düşünürsek! Ekranda hareketlerini gördük, vücudunu, kafasını öne arkaya ittirip kendince küçük hareketler yapıyordu. Hatta bir ara kollarını bile oynattı! Artık biraz daha benzetebiliyorum ekranda gördüğümü, aferin bana, nihayet! Kocaman bir kafası var, neredeyse vücuduyla aynı boyutta. Çok şirin minicik bişey. Hareketlerini görünce ağzım kulaklarıma vardı ve bir süre düzelmedi. Babamızın da çok hoşuna gitti bu manzara ve "aynı bana benziyor, aynı ablasına benziyor" diyip durdu. Doktor da "evet, ben de tam öyle diyecektim" diye dalga geçti kendisiyle. Sonraki randevumuza ablamızı da götürmek istiyor babamız, bakalım ablamız bu işe ne diyecek?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder